SALVADOR DE SAMPAIO

CONTOS, LEENDAS E HISTORIAS DA COMARCA DE ANCARES

Dedicado a los amantes de los gatos
XARDONMANROFER

Salvador de Sampaio, camiña debilitado e marchito escaso de forzas, logo do seu paso polas chairas terras castelás. A visión das suaves montañas leonesas desaniman aínda máis a súa andar, Villafranca del Bierzo está ao seu alcance pero a el parécelle remota, e non chegará antes do anoitecer. envelleceu en pouco tempo; os soños envellecérono.

Aproxímase centrando os seus pensamentos na cidade. Non coñece nada de Villafranca nin dos seus moradores, sabe que ocupa un importante lugar na historia do camiño de Santiago, parada obrigada, refuxio de peregrinos; é unha porta aos Ancares e ao Santuario do milagre do Santo Grial, e a entrada ás terras da maxia, pero a el estas cousas non lle interesan ¡Que lle importa a el o incrible castelo medieval que ten ante os seus ollos! Que lle importa que estea infestado de lendas ou que a súa figura predomine sobre os tellados das casas, tampouco lle interesa coñecer que os cabaleiros da Orde do Templo, os gardiáns do camiño e da fe cristiá, habitáseno durante moitos anos. Ao contrario, a súa contemplación, faille sentirse atrapado nun negro buraco, tan negro como as as bocas dos túneles da autovía que non paran de engulir e vomitar coches...

Achégase ao burgo asaltado por estrañas sensacións. O manto da noite cae con lentitude e trae consigo un asperxeu que produce calafríos en todo o seu corpo, aínda camiñando asáltanlle os pesadelos. Avista a porta de entrada á Igrexa e sente alivio; desde fai un tempo na noite chegan nos soños desdichas e infortunios, sente ferido, maltratado, atacado e despeñado e vese arrastrándose malferido polo fondo dun agreste barranco; percibe a morte, e sucédense os mareos, consólalle atoparse ante a “porta do perdón” da Igrexa de Santiago. Alí, de todos é sabido, obteñen a indulxencia todos os peregrinos enfermos que non poidan continuar o seu camiño a Compostela...

Salvador de Sampaio, sofre crise de amnesia; inesperadas perdidas de conciencia das que sae profundamente danado. Vive sen poder evitalo, escravo dos seus soños, sente as sensacións con dualidade, sofre nas súas carnes, os tormentos froito dos seus soños ou dos seus recordos... Sofre polos moitos pecados cometidos e na crenza de non obter indulxencia para eles. Soña un pasado non moi afastado infestado de goces carnais repleto de amores posibles e imposibles. Soñar, soña pero non recorda nada do seu pasado.
A ausencia da memoria impídelle recordar a partida ao novo mundo, a promesa dun retorno acompañada dun "pronto estaremos xuntos, nunca che esquecerei". Salvador de Sampaio non pode recordar simplemente porque el nunca partiu ás américas; Salvador de Sampaio naceu na cidade de Mendoza, alá na Arxentina...

Salvador de Sampaio é un home con sorte, sobreviviu a un traizoeiro ataque duns fuxidos que intentaron apoderarse do seu ouro; fuxindo deles se despeño ata o fondo do agreste “Barranco da Olla”; e logrou chegar moribundo, arrastrando o seu ouro, ata a consulta do médico da cidade Arxentina de Mendoza, e alí, nas receitas médicas, ante a ausencia de memoria naceu Salvador. Naceu para vivir sen recordar o pasado preso da amnesia e sen saber que no barranco da Olla, desapareceu Ramón dás Penelas.

Salvador de Sampaio vive, iso si, rodeado de riquezas, asaltado nos soños por recordos inconexos que ben poderían ser parte do pasado e un bo día, en vez de ir ao encontro do futuro, foi en busca do seu pasado...

O destino quixo que Salvador de Sampaio desembarcase no mesmo porto no que trinta anos antes embarcou pra América Ramón dás Penelas...desembarcou coa cabeza ben alta e as faltriqueras ben repletas; con moita riqueza e ningunha memoria, montado no cabalo do esquecemento,

O azar, a ventura ou o infortunio, cruzouse con Salvador en Compostela ante a mesma catedral de Santiago, na praza do Obradoiro e envolvida na beleza dunha nova muller.
Sen dúbida foi o Apóstolo quen propiciou o encontro entre un home carente de pasado e unha muller que leva moitos anos rezando por un pai descoñecido; un tropezo, unha mirada cruzada e ambos os seres quedaron prendados; son almas xemelas. Ela é trinta anos máis novo que el e non é obstáculo para deixarse cortejar. Unha inevitable atracción atráeos con extraordinaria forza e úneos cada vez con maior intensidade. Ela, a orfa de nai solteira, esquece pronto rezar polo retorno do seu pai Ramón dás Penelas, e el, Salvador de Sampaio relega a procura do seu pasado. Dumia e Salvador contraen matrimonio e entréganse ao amor alleos ao que o destino, inexorablemente, depáralles...

Entre o contento e a alegría chega unha nova vida para completar a súa felicidade e cando máis satisfacción experimenta Salvador Sampaio; na contemplación e nos recordos de Dumia, presentáronse os pesadelos. Delirantes soños nos que ía asomando o pasado dun descoñecido.

Os soños, cada vez máis delirantes, acompáñano no seu peregrinar facendo á noite reina das súas angustias e as tebras chegan as feras, as alucinacións ¡Gárgoris e Habidis! Día se, día non, cre espertar ou esperta envolvido no manto dunha densa bruma que pode cortarse con coitelo. sempre rodeado por unha neve espesa e dura que o aprisiona, el está enterrado en ela!. Non sente frío, máis ben placidez... Intentou virar a cabeza sen conseguilo, non puido; non pode moverse, as pálpebras pesan máis que o chumbo, cústalle respirar ao fin logra abrir os ollos e ver encima del unha silueta que expele un bafo maloliente dunha enorme boca negra cuxos afiados dentes crávanse na súa garganta mentres o pavor apodérase del... quere pero non pode reaccionar ¡Imposible!. a súa mente loita, e tras un inmenso esforzo mental logra trasladarse fóra do seu corpo.., levita elevándose por encima do seu corpo enterrado na neve e contempla con nitidez como un enorme lobo crava os dentes no seu pescozo á vez que un un berro sae en grao sumo profundo do seu ser; un angustiado berro: perdón, perdón, perdón...súa, esperta empapado e retorna a desmemoria, desaparecen as alucinacións: ¡Gárgoris e Habidis!... Habidis o froito dos amores de Gárgoris coa súa filla...

O temor apoderouse del; os soños, soños son; sufrir nos soños non é igual que as angustias da realidade. Nos soños todo acaba ao espertar e Salvador de Sampaio, cando máis grande era a súa dita e máis gozaba da felicidade, buscando un nome para o seu primoxénito, espertou, trinta anos máis novo, sendo Ramón dás Penelas... ¡Gárgoris, é a súa maldición!...
...Habidis é arroxado ás feras para ser despedazado e logo ao mar para ser rescatado...Ramón dás Penelas, fustigado polos soños ou os recordos, percorre o camiño de Santiago en busca do perdón dos seus pecados...Non quere que o seu fillo sexa arroxado ás feras...Quere o perdón dos seus pecados e levalos ao esquecemento, confesalos ao Apóstol; reza por chegar ao Santuario do Santo Grial, ora pra que nunca apareza o segredo de Salvador de Sampaio.

....O día da nevada máis recordada en Villafranca del Bierzo, o corpo sen vida de Salvador de Sampaio apareceu ante a "porta do perdón" de Igrexa de Santiago. O corpo portando a Ramón dás Penelas partiu na barca de Caronte para non ser rescatado do esquecemento. Os soños perdoárono.