DE HOXE PRA HOXE
MEU PEQUENO HOMENAXE AS LETRAS GALEGAS
MEU PEQUENO HOMENAXE AS LETRAS GALEGAS
Cando
vivía na aldea, fai moitos anos, tiven o primeiro encontró co lobo,
un achegamento fortuito.
Aquel
día andaba co gando no bico do agro, alí onde comeza o monte, cando
chamou a miña atención uns gemidos de dor que procedían da maleza
que rodean a pedra e o pedernal de Trouxal; os aullidos ían en
aumento mentres me achegaba indagador, pensando en Canelo, o meu
amigo, un can de palleiro que tivemos na casa que non se separaba do
meu lado excepto cuan íbamos ao monte, entón me abandonaba antes de
chegar; nunca souben porque o facía. Os quexidos fixéronme chegar
ao lugar e, zas, alí, un lobezno atrapado entre dúas pedras...
Aínda
hoxe non sei como o fixen pero conseguín sacalo do seu
aprisionamiento sen ferirlle e aqueles tenros ollos, case
recentemente abertos, pois non tería máis de catro ou cinco
semanas, miráronme con tanto agradecimiento que resulta difícil
expresalo. Collino nos meus brazos, éncheino de caricias e tan
disposto estaba a levalo comigo que non me decatei da presenza da
loba ata que non escoite un gruñido próximo que me fixo levantar a
mirada mentres o meu coiro cabelludo se erizaba... Baixeino o chan
sen apartar a mirada da loba mentres o lobezno renqueante dirixíase
a ela. Non sei canto tempo transcorreu, seguramente pouco, para o meu
recordo unha eternidade, pero si sei que non esquecerei aquela cara
do lobezno cunha mancha negra ao redor dos seus ollos que lle daban a
aparencia de ter un antifaz, como non esquecer ultíma mirada de
gratitud coa que me obsequio antes de desaparecer trala súa nai...