28 diciembre 2013

VACALOURA Y ESCORNABOIS






CONTOS, LEENDAS E HISTORIAS


VACALOURA Y ESCORNABOIS

Un cuento entre brumas

Erase unha vez..., ao principio dos tempos, un home, “un gran druida” posuía no seu xardín todas as plantas coñecidas, ordenadas e clasificadas para gozar das súas propiedades. Toda sanación e regeneración era posible pero o seu fillo primogénito, envexoso de tal sabedoría, ansiando herdar a súa poder, unha noite mentres durmía decapitouno. Cortoulle a súa cabeza en balde pois amenceu con ela sobre os seus ombros; o gran druida ía ao seu xardín, buscaba entre as plantas e pegábaa; así se sucederon moitas máis noites...ata que o malévolo fillo, decidiu desbaratar as plantas para que o seu pai non atopase o remedio co que pegar a súa cabeza. O ardid deu resultado e acabo finalmente coa vida do pai; desde entón os homes descoñecemos as propiedades das plantas... Así o relata unha antiga lenda celta, o que non sinala a lenda, é que o máis pequeno dos fillos do gran druida presenciaba aterrorizado como o seu irmán maior, decapitaba, noite tras noite ao seu pai. O pequeno e atemorizado fillo. fuxiu do seu irmán transformándose nun insecto, un coleóptero de gran tamaño cunhas ás negras como a noite e un corpo louro do que sobresaen dúas poderosas mandíbulas en forma de arco...

Anda aquel fillo do malogrado druida, trastocado en coleóptero, percorrendo as terras galegas nas que é coñecido por Vacaloura sen que as mortais xentes saiban quen é realmente. As xentes tampouco saben que o seu irmán perségueo para darlle morte, para perseguilo necesita tamén trastocarse en coleóptero e coñéceselle por Escornabois; dalgún modo, un representa o ben e outro o mal.

Sábese deles, ben pouca cousa, aínda que se lles pode supoñer dotados de poderes nada comúns nos humanos entre eles, a inmortalidad ou o poder para transformarse.

Vacaloura, como home ten moitas habilidades e úsaas para facer o ben, aínda que, iso si, tende a converterse nun gran personaxe ao que as xentes deben render pleitesía e cando isto sucede, normalmente, delátase, sendo así localizado por Escornabois que non cesa na súa persecución a fin de darlle morte.
A primeira noticia que tiven de Vacaloura é de cando viviu na idade media; existir existía aínda antes, pero és en está época cando vive grandes acontecementos, algúns dos cales forman parte deste relato, outros moitos, non; non teñen cabida por capricho do autor ao que os feitos chegáronlle por medio do mismísimo Vacaloura, e poden terse como certos ou incertos pero deles non se pode dubidar. Si alguén dúbida, non debe ir máis lonxe na lectura. Pódese dubidar da chegada do home á Lúa, da existencia de deuses, da política e os políticos e de moitas máis cousas; dos feitos de Vacaloura, non se pode ou non se debe dubidar. Sobre as vivencias xunto aos Iberos, celtas e tartesios, pobos que habitaron Iberia, só hai noticias bastante vagas. Non obstante o noso amigo a afirma haberse aposentado en Iberia antes que os propios Iberos e os Tartessos, aínda que isto é unha cousa que pode ser real ou imaxinaria. vivir por aqueles anos, de por si, debe ser alucinante, casí tanto ou máis que seguir vivo nos nosos tempos, aínda que, tal parece, que a Vacaloura e ao seu irmán Escornabois estas cousas non lles preocupan, por algo son inmortales.

Para Vacaloura cambiar de imaxe a fin de evitar ser recoñecido é relativamente doado; intercambiar de corpo é outra cuestión. En primeiro lugar vese impedido pola súa facilidade de encariñarse do corpo que ocupa é reacio en abandonalo e ten que facelo, debe reproducirse todas as primaveras, de non facelo acabaría coa súa inmortalidad. Ter descendencia é vital de romperse a cadea, sería un desastre, unha calamidade similar á que ocorre cos alimentos conxelados. El é coidadoso, nada abandonado; non pode permitirse invadir un corpo, soamente pode habitalo, vivir nel sen intervir; si ao corpo no que habita alcánzalle a morte estando en él, acabaría a sua inmortalidad, sería o seu fin, por iso está sempre alerta e disposto a voar a calquera outro “envase”; gústalle facelo nos anocheceres dos veráns cando a calor diurno vai cedendo ao frescor que trae a noite e si é en lúa chea, perfecto. Esqueza dicir que Vacaloura perdería a inmortalidad en caso de realizar ou permitir practicas malignas. El esta obrigado a facer o ben; habitar en corpos posuídos polo mal deixaríalle ao descuberto e podería ser localizado por Escornabois o seu malvado irmán.

A Vacaloura o mesmo atópaselle nos tempos antigos como nos actuais percorrendo o sudoeste de Europa, a península Ibérica, Iberia, Hispania ou España. como queiramos chamala sen contar a separación política de Portugal. Noticias sobre el chegáronme procedentes dos seus encontros en lugares pouco identificados. As citas sobre os seus feitos ou gestas, poden levar á confusión pero non a dar lugar a outra crenza; os feitos, nomes, situacións son produto da imaxinación e son só meras coincidencias coa realidade.

É máis que posible que Vacaloura chegase a Iberia procedente de Centroeuropa, xunto coas tribos celtas, ao comezo do primeiro milenio a.c.; aquelas xentes pastoriles e guerreiras de avanzada cultura no seu tempo que penetraron na península polos Pirineos asentándose en Cantabria, Asturias e Galicia, e que despois se mesturan cos Iberos, dando lugar ao pobo Celtíbero. É posible que habitase no castro de Santa Tecla, alá pola desembocadura do Miño, pois Vacaloura garda bos recordos do marisqueo e da pesca a xulgar polos coñecementos que ten destas actividades; claro que puido ser en calquera outro asentamiento costero como Fazouro ou o mesmo Baroña. Todo é posible, aínda que non coñecido, o que si é sabido por todo o mundo é que máis tarde llegarón outros celtas, unhas tribos coaligadas, que marchan á guerra formando unha fronte común, os Suevos que viñeron a nosa península froito dun acordo co romano, non todos saben que Vacaloura habitou entre eles, e claro, Escornabois tamén; el non deixa a persecución do seu irmán, vaille niso a inmortalidad. De non lograr o seu captura sempre corre perigo, Vacaloura é o único que lle pode arrebatar a eternidade.

Vacaloura díxome que entre os Suevos todos os homes adultos son homes libres e guerreiros, que nos tempos de guerra toman as armas; dereito e deber de todo suevo adulto, e a asemblea de homes libres, nomea a quen os debe conducir á vitoria. Uns van a guerrear e outros quedan traballando para si e os ausentes e ao seguinte ano se turnan. Andan ben organizados; mostran valentía e osadía combatendo de xeito conxunto para non ter que botarse nada en cara. !Son moi audaces!
Constancia da súa audacia deixouna Aquíla polo ano 456, abandonando Castro do Porto, a actual cidade portuguesa de O' Porto, ao mando dunha partida de guerreiros coa intención de apoderarse de Emérita Augusta, a rica cidade chea de almacéns repletos de gran, prata e ouro. Aquíla non sabe que no seu corpo leva a Vacaloura e que o destino resérvalle moitas batallas nas que sairá triunfante. A partida de guerreiros Suevos chegou ata Sevilla sen perdidas e retornou a Castro Porto cos carros cargados de tesouros e gran cantidade de escravos. Aquíla demostrou que non era necesario ir a guerrear coas mulleres anciáns e nenos como venia sendo tradicional e espertou envexa que apareceu, cabalgando sobre o rancor, Escornabois disposto a acabar con el. Aínda que Vacaloura desapareceu voando de corpo en corpo ata atoparse dentro de Karriarico. Aclamado como rei dos Suevos, crendo terminar coa escuridade acabo converténdose en católico, dando, nuevamente, lugar á aparición de Escornabois polo que Vacaloura viuse obrigado a desaparecer.

O noso amigo Vacaloura, ás veces, barrunta a Escornabois; percíbeo ao seu ao redor, sente vibracións xa experimentadas, unha axitación coñecida e é cando cre necesario abandonar o seu actual corpo. Pode elixir sen apresurarse, non como na maioría das veces nas que se ve obrigado a prescindir do sen poder optar. Así ocorreu aquel escuro ano do 457.
Por esta época do rei Requiario, apareceu o nefasto Aguiulfo, sen dúbida posuído por Escornabois. Aguiulfo é un malvado de orixe visigodo que se declaro rei dos suevos, usurpando o trono. Aguiulfo, o indigno, era lugarteniente de Teodorico e aproveitou a derrota dos suevos sufrida nas beiras do Órbigo, e nomeouse rei, practicando múltiples fechorías, asasinando a torto e a dereito indo a por a vida de Maldrás en cuxo corpo, Escornabois non sabía que se achaba Vacaloura.
O pérfido Aguiulfo coa súa forma de actuar logrou enfrontar aos suevos nunha guerra civil que finalizou cando Maldrás conseguiu darlle morte. A morte do innoble trajó a paz ás terras dos suevos.

Maldrás acabou coa vida Aguiulfo pero non con Escornabois, quen non tardo en intuír a presenza de Vacaloura no corpo de Maldrás e organizó con, moitísimo sigilo, unha conxura para acabar coa súa vida, e houbera terminado con Vacaloura de non ser pola agilidad con que voou con sobre Remismundo, fillo de Maldrás. Escapou á vez que a espada asasina atravesaba o corpo. perecese xunto a Maldrás e quizais fose mellor pois tardou en abandonar o corpo de Remismundo, empregando moito tempo guerreando de derrota en derrota, contemplando a caída no caos dun reino disgregado e famento cheo de escuridade como lle gusta ao seu irmán Escornabois.
Crueis e desapiadados anos, duros tempos aqueles en os que Leovigildo, último dos reis arrianos que mandou matar ao seu fillo Hermenegildo, por rebelde e católico. Tempos que deron máis valor ao pai asasino que ao fillo asasinado; non se sabe claramente en cal dos corpos atopábase Vacaloura e en cal Escornabois. Tampouco como ou cando, os homes empezaron a reverenciar ao asasinado como mártir e a veneralo como San Hermenegildo.